Plecy

BELLYDANCE – TANIEC BRZUCHA

a właściwie orientalny, arabski, raqs sharqi jest tańcem solowym, wykonywanym głównie przez kobiety, choć nie tylko. Nie posiada żadnych spisanych reguł, jest sztuką żywą, która ciągle się rozwija i zmienia.

Źródła i korzenie współczesnego nam tańca orientalnego sięgają odległych czasów..tańców folklorystycznych i rytualnych kultury arabskiej. Kobiety tańczyły go dla siebie i w swoim gronie.

Z czasem zaczął pojawiać się na scenie i splatać się z zasadami tańca scenicznego, m.in baletowego rysunku sylwetki i sceny. Obecna forma ma więc charakter fuzji: dziedzictwa orientu i wpływów europejskich..a jej narodziny można umiejscawiać na początku XX stulecia w Egipcie, w Kairze. Podobnież współczesny kostium sceniczny kształtowany był przez wyobrażenie „Euro-Amerykanina” na temat orientalnej tancerki. Tak powstał najpopularniejszy nurt tańca orientalnego – styl egipski.

Styl egipski– najbardziej rozpowszechniony pośród odmian tańca brzucha. jako forma sceniczne zaczął kształtować się początkiem XX w. w Kairze. Dziewczyny przybywające do Kairu z różnych regionów świata arabskiego i chcące zaistnieć jako tancerki kabaretowe, czerpały z tańców folklorystycznych i rytualnych z jakimi miały kontakt od dziecka. Swoimi umiejętnościami, wrażliwością i upodobaniami zaczęły kształtować nową jakość, która rozwinęła się we współcześnie pojmowany taniec orientalny(brzucha). Wówczas jawił się on jako elegancki, kobiecy, subtelny i uwodzicielski, a tancerki stawały się “Divami” nowego gatunku. Wykorzystywały stare i lubiane pieśni czy melodie w tradycyjnych lub bardziej współczesnych im aranżacjacjach.

Stopniowo ewoluował sam taniec i muzyka. Taniec coraz bardziej świadomie czerpał z dziedzictwa orientu, charakterystycznych dla regionów rytuałów i tańców, ale też europejskiego sposobu rozumienia spektaklu scenicznego. Stąd poza elementami arabskimi taniec brzucha zaczął splatać się z baletem. Z czasem, również muzykę komponowano tak, by tancerki jak najatrakcyjniej mogły zaprezentować swe umiejętności . Stare utwory były łączone i aranżowane w nowy sposób, lub tworzono nowe kompozycje w oparciu tradycyjne kanony. Kolejne pojawiające się tancerki oraz kompozytorzy i muzycy, wspólnie wpływali na rozwój tańca i jego formy, tworząc nowe odmiany, maniery i mody. Pierwszy okres rozwoju tańca orientalnego przeszedł do historii jako “Złota era” – klasyczny taniec egipski. Kolejne etapy z upływem lat, również stawały się pewnymi kanonami, dziś rozpatrywanymi jako klasyka mniej lub bardziej współczesna. 

Wraz ze zmianami politycznymi i uwspółcześnianiem motywów muzyki popularnej, w Egipcie w latach 70 wyodrębnił się styl uliczno – rozrywkowo – potoczny zwany “shaby”… coraz bardzie popularny i nieustająco ewoluujący. Różni się znacznie od eleganckiej klasyki, obecnie ma charakter mocno frywolny. Również w innych krajach arabskich(Maroko, Tunezja, Liban, Turcja) taniec orientalny również jest obecny, ulega rozwojowi i modyfikacjom tworząc odmienne od egipskiego style. Pewna baza jest wspólna, jednak różnice w “manierze” i sposobie tańca są możliwe do zaobserwowania.

Taniec orientalny przenikał też do innych krajów. Stał się popularny w Europie, Azji czy w obu Amerykach. To spowodowało łączenie go z kolejnym gatunkami tanecznym i folklorami innych kultur. Skutkiem tego wyłoniły się nowe nurty w tańcu orientalnym – Fusion Bellydance. Najpopularniejsze z ich to : American Tribal Style, Tribal Fusion Bellydance i Show Bellydance

American Tribal Style to bardzo ciekawa forma, będąca grupową improwizacją(“plemienia”) tancerek, opartą na skodyfikowanych ruchach i znakach, informujących o tym, która z tancerek aktualnie jest liderką i jakie sekwencje ruchowe z jej inicjatywy, grupa będzie wykonywać. Taniec ma charakter dostojny i poza motywami tańca arabskiego można znaleźć w nim elementy flamenco czy tańca hinduskiego. Zachwycające są stylizacje tancerek: pełne przepychu biżuterii afgańskiej , hinduskiej czy berberyjskiej, precyzyjnych i bogato zdobionych fryzur a czasem turbanów i zamaszystych falban ogromnych spódnic. Tancerki często przygrywają sobie na sagatach, założonych na palce u dłoni, dźwięcznych talerzykach.

Tribal Fusion Bellydance – mój ulubiony,  szeroko pojęty i bardzo dynamicznie rozwijający się styl; czerpie z tańca arabskiego ,hinduskiego, cygańskiego, flamenco, afro, motywów bałkańskich, ale również z jazz’u, modernu, baletu, hip-hop’u, kreatywnie wykorzystuje asany jogi czy elementy sztuk walki. Bywa majestatyczny , posągowy, często mroczny, by czasem zaskoczyć lekkością, żartem czy entuzjastyczną dynamiką. Bazuje na precyzyjnych izolacjach ciała i wymaga systematycznej pracy nad sprawnością i świadomością ciała. Wykorzystuje najróżniejsze style muzyki: zawierające elementy etno, retro, pop, rock, elektro, jazz, ale też współczesne eksperymenty muzyków z pogranicza wszelkich gatunków. Również kostiumy tancerek przybierają różne formy: od pełnych przepychu biżuterii afgańskiej , hinduskiej czy berberyjskiej, precyzyjnych fryzur i zamaszystych falban spódnic…przez finezyjne art deco po współczesny minimalizm.

Show Bellydance – również w te odmianie obecna jest spora dowolność w formie ruchy i doborze muzyki. Taniec orientalny może zostać wzbogacony o wszelkie sceniczne elementy, które uczynią z niego spektakularny “’performance”. Tancerka może np.: rozbudować motyw tańca z woalem do pełnej kilkuminutowej choreografii, wypełniając ją sekwencjami baletowych obrotów i arabesek lub połączyć taniec orientalny z akrobatyką, rumbą czy sambą. Stąd też “show” może wizualnie przypominać tradycyjny taniec arabski, lub tylko delikatnie do niego nawiązywać

Jedno się nie zmieniło – nadal ta forma tańca pozostaje pewnego rodzaju medytacją. Dzięki płynnym, dynamicznym i wibracyjnym ruchom, odgrywa ogromną rolę w „przepływie energii” przez ciało, pozwała uświadamiać sobie oddech, prawidłową postawę, pobudza krążenie. Jest pomocna przy modelowaniu sylwetki, wzmacnia mięśnie wzdłuż kręgosłupa, brzucha, pośladków i nóg. Wyraźnie kształtuje talię. Poprawia świadomość ciała, a tym samym koordynację ruchową i samopoczucie, dodaje wiary we własne możliwości, ma działanie terapeutyczne. Pozwala odkryć całą gamę skrajnych i subtelnie zróżnicowanych aspektów kobiecości, często zaniedbywanych i zapomnianych w rytmie naszej cywilizacji. 

Stanowi solidny instrument w harmonizowaniu ducha, umysłu, uczuć i emocji poprzez poznanie ciała, jego roli i możliwości. Ten aspekt jest dla mnie najbardziej interesujący. Na swoich zajęciach skupiam się na świadomości ciała, prawidłowej postawie, motoryce i oddechu. Dzięki temu moje zajęcia są przydatne dla zwolenników wszystkich odmian tańca orientalnego, ponieważ przygotowują ciało poprzez doskonalenie izolacji, koordynacji i wszelkich niezbędnych do tańca umiejętności ruchowych.

POLECAMM SARA DAMM